Nasıl bir karmaşa
bu,
adı aşk gibi
sade ama anlamsız
içimden bir yerleri seçip dolanırken
sabahları görüyorum
elimde değil
seni düşünüyorum..
Gökyüzüne bakıyorum
nefesin o kadar yakınlarda ki
ama sen
uzaklarda bir o kadar.
hava karamsar bugün de
ışık yok
dostlarımdan iz yok henüz
oturduğum bank,
baktığım insanlar,
yürüdüğüm yollar
tek tek kayboluyor sanki.
gözlerimi kapıyorum
tutamadığım onca kelime
bir anda çıkıveriyor ağzımdan
yolları suretinle doldurup eve geri dönüyorum.
uyandım
karşımdasın
yakınlarımda.
gökyüzüne çizdiğim hayaller gibi
her gün biraz daha yakın her şey
ama sen bir o kadar uzakta..
dilimin ucundaki kelime
hiç gelmezmişçesine
eskilerden yıpranmış,
solgun,
çabasız ifadelerle
bırakıyorum seni orada
olduğun yerde.
gözlerin kapalı
kirpiklerine dokundurup elimi
son bir kez
uzaklaşıyorum odandan
bir not bile bırakmadan.
HD
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder