Cosmos, the parallel

Geçen gün sordum kendime
Neden paralel evrenlerde yaşayan insanlar
aşka dokunur
bi süreliğine dokunur, ürperir, kaçar...
Kovalamak-ansızın kovalanmak
kimine göre bi müddet
ya da daha uzunu.

O büyü,
Kutsanmış topraklar,
Bulutlar,
Mavi gökyüzü,
Çırpınarak kazandığın onca şey
ve aniden
puf.
uçup giden anılara
karanlık, yağmurlu günlere
yürümekten korktuğun o loş sokaklara dönüşüverir.
Ürkütücü.

Ne zamandır anımsaması zor geliyor.
odam düzenli, yeri değişmiş kitapların, kalemlerin
her yanına saçılan viski şişeleri
henüz okunmamış dergiler
pişmanlıkların yazıldığı tahta köşe
rastgele açılan müzik
ve anılarla dolu her bi tarafı
takılıp tökezlerken
her yakaladığım vaftizi yerden kaldırıyorum sanki.

bi zamanlar sevdiğim şarkıları dinleyemez oldum
farkına varıyorum
gelip geçmez
ruhumun sancıları içinde yok oluşumun
aslında kimine göre yeniden var oluşumumun..

inançsızlıktan ölsemde umutsuzluktan ölenlerden olmadım hiç
orası bi gerçek
bi de paralel evrenin gücüne inananlardanım.